Tekst: Sylvia Korpel
Foto’s: Robert Kraak
Bron: Wijkkrant De Reelander
Aan de Krommedijk, achter FC Dordrecht, liggen sinds 1977 de velden van de gerenommeerde honk- en softbalvereniging The Hawks. Wedstrijdsecretaris Marianne de Bruijn is “al heel lang” betrokken bij de vereniging. “Mijn zoon is op zijn vierde begonnen als Peanut. Vanaf die leeftijd kunnen kinderen al beginnen, dan leren ze het snelst, natuurlijk met aangepaste knuppels en handschoenen. We zijn een echte familieclub, kinderen moeten het leuk hebben, ouders moeten het naar hun zin hebben. We organiseren van alles. Vorig jaar met het 60-jarige jubileum hebben we een groot feest gegeven waar ook veel oud-leden en oud-spelers op af kwamen.”
Jaydien, beeball
Jaydien is al drie jaar beeballer. Hij kijkt uit naar het volgende seizoen: “Na de zomervakantie mag ik naar de aspiranten”. Met weidse armgebaren en een grote grijns vertelt hij hoe leuk hij het vindt, honkballen. Hij oefent zelfs thuis, in zijn kamer. Dan zal er best wel eens wat sneuvelen? Hij grinnikt, haalt verontschuldigend een schouder op. “Valt wel mee. Ik moet van mijn moeder een knuffel op een plek zetten en dan moet ik van ver gooien en proberen ‘m om te gooien.” Hij wil het ook nog heel lang blijven doen en er misschien wel zijn beroep van maken. “Anders wil ik meester worden. Of coach.”
Nikita, junior
Deze zeventienjarige speelt bij de junioren, als enige meid. Ze vindt het hartstikke leuk om met de jongens in een team te zitten maar een heel meidenteam kan ook gezellig zijn. Haar broer, inmiddels speler van Heren 1, heeft zowel Nikita als hun vader aangestoken. Pa is jaren coach geweest en Nikita speelt nu al 8 jaar met veel plezier. “Gewoon lekker bezig zijn met het spel, een beetje slaan, beetje gooien”. Ze honkbalt tussen de wedstrijden en trainingen door met haar broer in het park. “Als ik straks aan de koksopleiding in Breda ga beginnen moet ik even kijken hoe dat gaat. Gelukkig kun je veel regelen met je coach.”
Midas, aspirant
Midas is bijna 15 en hoopt volgend jaar naar de junioren door te stromen. Als dat betekent dat er dan te weinig aspiranten zijn dan blijft hij nog een jaartje hangen: “Anders kan het hele team niet meer spelen”. Hij speelt sinds zijn tiende en werd enthousiast nadat iemand van The Hawks op zijn school een gastgymles gaf. Hij heeft er geen spijt van. “Het is echt een hele leuke club. Mijn moeder denkt er over om op softbal te gaan. De actie in het honkballen is het leukste, beetje je agressie kwijt als je tegen een bal aan slaat. Het is explosief. Mijn sterkste punt is eerste honk, ik kan makkelijk ballen vangen.”
Immie, aspirant
Immie is een stoere gast van 13 jaar. Eigenhandig verkort hij zijn naam “Immanuel is ècht te lang”, hij wil piloot worden “vliegen lijkt me heel leuk” of politieagent “ik kan wel streng zijn”. En stoer op de foto is ook geen probleem. Dit is zijn eerste seizoen bij The Hawks. Hij speelt in hetzelfde team als Midas. Hier voor deed hij aan ijshockey maar dat vond hij niet meer zo leuk. “Schaatsen doe ik nu op de schaatsbaan. Slaan en vangen vind ik het allerleukste. In de trainingen sla ik vaak raak maar in de wedstrijden nu nog maar één keer, dan is het gewoon wat spannender.”
Domenico, junior
Deze zestienjarige is sinds groep 6 fanatiek aan het honkballen. “Leraren kwamen langs om sporten te laten zien. De leraar zag dat ik potentie had, toen ben ik mee gaan trainen en vind het nog steeds heel leuk. Ik wil ook echt omhoog en als het kan een professionele carrière in het honkbal. Ik heb al een paar keer meegedaan met de trainingen voor het Nederlandse jeugdteam. Catcher is mijn lievelingspositie. Je controleert het team, ziet als enige het veld, je helpt en motiveert iedereen. Het is een superleuke sport, het team heeft een goeie teamsfeer. Lukt het professioneel niet dan word ik fysio of sportleraar. Maar ik blijf honkballer”.
